od Igora cd. Anastasii

Ostatnie dwie godziny spędziłem na sofie, obok Chestera i Lawrence, blondyneczki, z którą kumpel znał się już wcześniej, była miła, ale niezbyt bystra. Nie za bardzo ogarniała moje poczucie humoru, za każdym razem, gdy coś mówiłem, to tylko śmiała się głupiutko i przytulała mocniej do Chestera. W końcu odpuściłem sobie rozmowę z nimi i przyglądałem się pracującej barmance, sącząc spokojnie drugie piwo, uwijała się zgrabnie, choć nerwowo pomiędzy stolikami, co chwilę zamieniając z kimś parę słów. Powoli zaczynało mi się już nudzić, byłem skłonny zawinąć się nawet do domu i odespać ostatni tydzień, ale Chest namawiał mnie jeszcze, żebym trochę posiedział. 

Około pierwszej po północy zauważyłem, że Anastasia zniknęła, za to obok mnie pojawili się jacyś siedemnastolatkowie, właśnie zagadywali mnie o ostatnią płytę, kiedy dziewczyna wyłoniła się zza baru i skierowała w stronę wyjścia z pubu. W rękach niosła kurtkę i torebkę, w której jeszcze za czymś grzebała, włosy opadły jej na czoło, odgarnęła je gwałtownie, a wtedy z torby wysunął się portfel i upadł na podłogę. Nie zauważyła tego, podreptała szybko w stronę schodów. Uśmiechnąłem się pod nosem, jeden z chłopaków o coś mnie zapytał, ale nie zrozumiałem, co chciał. Popatrzyłem na niego pytająco, ale zaraz potem przeprosiłem obydwóch i zerwałem się z miejsca, by podnieść własność dziewczyny. 

- Anastasia! - zawołałem i podbiegłem do niej, odwróciła się i zmierzyła mnie cierpkim spojrzeniem. 

- Wie pan, że za nękanie grozi panu do trzech lat pozbawienia wolności? - powiedziała ostrym tonem. Zaśmiałem się pod nosem, słysząc groźby dziewczyny.

- Przecież już przeszliśmy na ty, niepotrzebna ta uprzejmość - przypomniałem jej. Pokręciła głową i ruszyła schodami do góry, chcąc jak najszybciej się ode mnie uwolnić. Ochroniarz przy wyjściu zmarszczył brwi, ale nie odezwał się, gdy go wyminęliśmy. 

- Daj mi spokój człowieku, jestem już po pracy, nie muszę być dla ciebie miła - syknęła.

- Lepiej na tym wyjdziesz, jeśli będziesz - powiedziałem wesoło, wyciągając telefon i pisząc sms’a Chesterowi, żeby na mnie nie czekał. 

- Ponieważ? - spytała. - Ej, David! - zawołała w stronę byczka przy drzwiach. Ochroniarz wyłonił się zza drzwi i zaczął iść w naszą stronę. W odpowiedzi na jej pytanie, podniosłem dłoń, w której trzymałem różowy portfel dziewczyny.

- Skąd to masz?! - podniosła głos i spróbowała mi go wyrwać. Wyprostowałem rękę i uniemożliwiłem jej to.

- Coś się stało? - spytał kark z pubu, równając się ze mną. Uniosłem głowę, by popatrzeć mu w twarz i uśmiechnąłem się przepraszająco. K#rwa, jednak to piwo troszeczkę mi zaburzyło właściwe postrzeganie świata.

- Zupełnie nic, tylko sobie rozmawiamy z Anastasią, wypadł jej portfel, jak wychodziła i chciałem zwrócić - wytłumaczyłem się spokojnie, a facet wzruszył ramionami i popatrzył pytająco na dziewczynę. Tamta zaczerwieniła się trochę, oddałem jej kasetkę i włożyłem ręce do kieszeni. David mruknął coś niezrozumiale i odszedł, dalej pilnować klubu. Dziewczyna pokręciła głową.

- Dzięki, myślałam, że… - zaczęła niepewnie, ale machnąłem ręką, by darowała sobie tłumaczenia.

- Jakaś taka strachliwa jesteś - stwierdziłem. 

- Wybacz, ale przebywanie w mieście po północy, będąc dziewczyną, stwarza pewnego rodzaju zagrożenie - odparła i zaczęła iść w stronę przystanku autobusowego.

- Może masz rację - przytaknąłem - mieszkasz tu gdzieś? - spytałem, rozglądając się. Obskurnie, blisko mojej meliny, ale dojazd do centrum w sumie dobry.

- Nie… Muszę iść na nocny - powiedziała, zakładając na siebie kurtkę, dzisiejsza noc była chłodna. Po chwili znaleźliśmy się w zasięgu świateł latarni ulicznych, stanęliśmy pod wiatą i czekaliśmy spokojnie na miejską. Niezbyt wiedziałem, co mam powiedzieć, z reguły laski były bardziej rozmowne, a ona jakaś spięta i niespokojna. Oparłem się ramieniem o szklaną ścianę przystanku i przyjrzałem ponownie Anastasii. Wyłamywała sobie głośno palce, z pomalowanymi na ciemno paznokciami. Teraz zauważyłem, że jej włosy, które wcześniej wydawały mi się jasne, mają fioletowy odcień. Anastasia otuliła się mocniej kurtką i spojrzała na zegarek. 

- Długo się będziesz jeszcze tak gapił? - odezwała się w końcu, patrząc na mnie dużymi oczyma.

- Gapię się? - zdziwiłem się.

- Bardzo, krępuje mnie to - westchnęła. Zaśmiałem się i usiadłem na ławeczce. 

- Pewnie za chwilę twój autobus przyjedzie, wsiądziesz do niego, i już się nigdy więcej w życiu nie zobaczymy, nie masz się czym przejmować - uśmiechnąłem się do niej ciepło, a ona w końcu to odwzajemniła. - W ogóle, to Igor jestem, możesz mówić Priskit - wyciągnąłem ku niej rękę. 

Podała mi swoją i uścisnęła lekko, a zaraz potem zajęła miejsce obok mnie i oparła głowę o szybę za sobą, westchnęła głęboko, najwyraźniej ze zmęczenia. 

- Dlaczego Priskit? - spytała, ale nie dane jej było usłyszeć odpowiedzi, ponieważ na ulicę wjechał właśnie autobus i charakterystycznym sykiem zagłuszył wszystko. 

- Powiem ci następnym razem, jak się spotkamy - uniosłem brwi, a ona zbliżyła się do krawędzi chodnika. Dziewczyna pokręciła głową i wsiadła do pojazdu, pożegnała się ze mną krótkim pa, i od razu skierowała do kierowcy, bo bilet. Przyglądałem się przez chwilę jej plecom, po czym zaraz przed zamknięciem się drzwi, wskoczyłem razem z nią do nocnego. 

Anastasia zajęła miejsce siedzące i wyciągnęła telefon ze słuchawkami. Podszedłem ku niej i z hukiem usadowiłem się na krzesełku zaraz naprzeciwko. 

- Od nazwiska - odezwałem się, a ona zaskoczona podniosła głowę.

Anastasia?