Od Rachel cd. Davida

- Jasne, w czym problem?

Odetchnęłam z ulgą i powoli zaczęłam pić kawę. Spokojnie, on na pewno mi pomoże. Kurde, Rachel, uspokój się, masz jeszcze jakieś oszczędności.

- Nie wiem, czy wiesz, ale jestem pisarką.

Brawo ty, dopiero się poznaliście, idiotko. W głowie przeklęłam się za to, co powiedziałam.

- Mów dalej...

- Muszę napisać chociaż kilka stron książki, bo inaczej będę musiała żyć jak student.

Na twarzy Davida zakwitł dość ciekawy uśmiech, a on sam wyglądał, jakby intensywnie nad czymś myślał. Mam tylko nadzieję, że nie pomyśli o pożyczaniu mi pieniędzy.

- I? Znaczy, oczywiście. Mogę pożyczyć ci pieniądze, jeżeli ci krucho.

No i masz babo placek. Na co ja w ogóle liczyłam? Zaśmiałam się nerwowo.

- Nie! Nie o to mi chodzi. Pomożesz mi w stworzeniu tych kilku stron.

Pewnie nie brzmiało to przyjemnie, lecz co mam poradzić? Nauczycielki w gimnazjum uważały, że mam chamski wyraz twarzy, a co dopiero gadane.

- Ja? Moje nikłe umiejętności spowodują, że tym bardziej nie zarobisz na tej książce. Jestem naprawdę słaby w pisaniu, no ale skoro tak bardzo prosisz, to spróbujmy.

Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Wstaliśmy od stolika i udaliśmy się do jednego z pokoi, zapewne należącego do Davida. Chłopak usiadł na podłodze, a ja, chamsko jak na swoim, położyłam się na łóżku z kartką i długopisem danym mi przez szatyna.

- Odłóż gitarę, skup się Carter - krzyknęłam, może niepotrzebnie.

- Ona pomaga mi się skoncentrować Cox - czyli zaczynamy po nazwisku, tak?

Carter uśmiechnął się, lecz, ku mojemu zdziwieniu, odłożył gitarę i położył się obok mnie. Niespodziewanie naszą rozmowę przerwał wysoki, kobiecy głos, zapewne należący do siostry Davida, którą kiedyś już miałam okazję zobaczyć. Weszła do pokoju bez jakiegokolwiek pukania, czy innego ostrzeżenia, ale nie dziwię jej się. Przecież to też jej dom.

- Gdzie dałeś moje słuchawki, ostatnio je pożyczałeś David! - krzyknęła, po czym stanęła na środku pokoju, spoglądając to na mnie, to na chłopaka. Na jej twarzy momentalnie ukazał się rumieniec. No, kurde. - Już wychodzę - wymamrotała, po czym wyszła.

David zaśmiał się tak głośno i niespodziewanie, że już chciałam walnąć go długopisem, co nie zrobiłoby na nim wrażenia. Ale jaka satysfakcja dla mnie!

•

- Dobra Carter. Pora się wziąć do roboty. Horror, fantasy?

- Postaw na klasykę - no jakbym wcześniej nie pomyślała.- Na coś z humorem, zwyczajną powieść. Możesz wpleść też jakieś wątki miłosne. Albo jakąś powieść pełną akcji? Niezależna SuperWoman, która przekonuje się, że do życia potrzebny jest jej SuperMan?

Tym razem to ja się zamyśliłam. To nawet miało sens, ale nadal pozostawały pewne kwestie, które trzeba omówić.

- Ty wiesz Carter? To, co mówisz, nawet ma sens, chyba po raz pierwszy - zaśmiałam się. - Tylko może trochę inaczej?

W głowie, jak na zawołanie, ułożył mi się "szkielet" historii, którą chętnie napiszę. David popatrzył na mnie z zainteresowaniem i skinął głową, dając mi przestrzeń, do wyrażenia swojej opinii.

- Można pisać to w formie, bo ja wiem, pamiętnika? Czytałeś kiedyś coś tego rodzaju? - chłopak milczał, więc postanowiłam kontynuować. - Napiszemy coś smutnego, depresyjnego! Do tego stopnia, że aż chciałoby się pociąć po przeczytaniu jednego rozdziału, a jednak będzie tam sporo ciekawych sytuacji, może nawet śmiesznych, by trochę rozładować atmosferę. Będzie się to czytać ciężko, ale dla wyprawionych moli książkowych to będzie bułka z masłem. Kurde, właśnie tak! - zaśmiałam się, a w moich oczach pojawiły się wesołe iskierki. - Teraz trochę o samej akcji i bohaterach. Wcześniejsi byli wyjątkowo płytcy, ale jeśli wymyślić całkiem nowych? Młoda dziewczyna, która została ofiarą, tak zwanego, "zostańmy przyjaciółmi". Albo odwrotnie! W każdym razie musi mieć strasznie słabą psychikę, kurczę, to jest to! Ten chłopak, dziewczyna, cokolwiek, będzie miewać dziwne sny, w których, na początku, druga postać, czyli ta, która będzie, że tak to ujmę, powodem, będzie mówić do niej, że ją kocha i inne brednie, a potem odchodzić z uśmiechem na ustach, nic nie mówiąc. Charakter A, tak ich od teraz będę nazywać, nie będzie dał radę już tego znieść, ani patrzeć w oczy charakteru B, ciągle się z nim kłócić i tak dalej, więc wyjedzie z miasta, a gdy nawet po odizolowaniu się od społeczeństwa, sny nie zniknął, a charakter B nadal będzie szczęśliwy w swoim związku, charakter A popełni samobójstwo!

Usiadłam na łóżku Davida.

David?