Od Aarona CD. J.C.

Podała mi kopertę, po czym żwawo się odwróciła i już chwyciła klamkę do drzwi, jednak w ostatnim momencie powoli się odwróciła, a na jej twarzy zagościł nieco podstępny uśmieszek, który mówił mi, że zaraz wydarzy się coś zabawnego. 

— Mogę usiąść w twoim fotelu? 

Nie wytrzymałem. Z ust zapracowanej pani detektyw to brzmiało do oporu komicznie i sprawiło, że wybuchnąłem salwą niekontrolowanego, głośnego śmiechu, a może nawet i ryku. 

Cóż, złożyłem obietnicę, więc się z niej wywiążę. 

— Proszę bardzo. — zerwałem się z fotela i wskazałem na niego ręką, z szerokim uśmiechem na twarzy. 

Dziewczyna bez słowa rozsiadła się wygodnie i położyła nogi na biurku, wydając z siebie ciche westchnienie ulgi. 

Moja praca wielu osobom może wydawać się łatwa, przyjemna i banalna, ale postanowiłem, że nieco rozczaruję szanowną panią detektyw, która zapewne również jest tego zdania. 

— Kawy, herbaty? — nachyliłem się przed nią, a humor ciągle mi dopisywał. — Ach, zapomniałbym! To są papiery, które musi pani wypełnić. — kiwnięciem głowy wskazałem gruby stosik dokumentów. — A i jeszcze ma pani dzisiaj spotkanie biznesowe oraz rozmowę z potencjalnym klientem, od której dużo zależy. Rzecz jasna, jeszcze nadgodziny, bo tylu papierów nie da się przerobić podczas jednej zmiany, nawet intensywnie pracując. A do tego… 

— Dobrze, dobrze, już się zmywam. — spojrzała z utęsknieniem na wygodny, skórzany fotel, po czym kierowała się do wyjścia. 

— Poczekaj! — chwyciłem ją za rękawek bluzki, prawie się przewracając. Z pewnością musiało wyglądać to żałośnie. 

No już Aaron, wysłów się. — Co powiesz na… — zamilkłem na moment, przez co sytuacja wydała się jeszcze bardziej niezręczna. — Wieczorny wypad na jakiegoś drinka? Rzecz jasna, na mój koszt. — uśmiechnąłem się szeroko, próbując zatuszować swoje lekkie wahanie. 

J.C.? Pardon za długość