Od Jacoba CD. Laurene

— Może wejdziesz? Z przyjemnością cię ugoszczę. — Te słowa brzmiały bardzo, ale to bardzo zachęcająco, jednak nie mogłem tego zrobić. Nie powinienem kusić losu i narażać nas na coś, czego później możemy żałować. — Nie daj się prosić, no chodź! — uśmiechnęła się, po czym przygryzła wargę, obserwując moją reakcję.
Nie. Nie można tak.
— Niestety, dzisiaj nie mogę dotrzymać ci towarzystwa.
— Oj Jacob! Aleś ty uparty! — nachyliła się i zmierzwiła mi włosy.
— No dobrze, ale tylko na chwilkę. — wyciągnąłem klucze i wysiadłem z samochodu, po czym ruszyłem za rozradowaną dziewczyną w kierunku jej mieszkania.

Szczerze powiedziawszy, jeszcze nigdy nie byłem tak szczęśliwy z tego, że jestem trzeźwy. Teraz ze spokojem mogę popilnować Lau i odciąć jej dostęp do jakiegokolwiek innego alkoholu. Koniec.

* * *

— No dobrze, skoro ściągnęłaś mnie tutaj, to posiedzę pół godzinki i wracam do domu, bo cóż, jest środek nocy. — Zdjąłem płaszcz i powiesiłem go na haczyku, po czym ruszyłem w stronę kuchni i przyniosłem dziewczynie szklankę wody.
— Pij.
— Nie chcę.

Przewróciłem oczyma i podsunąłem szklankę bliżej niej.

— Nie chcesz słuchać, to nie. — zaplotłem ręce na wysokości klatki piersiowej, po czym wstałem i zmierzyłem dziewczynę wzrokiem. — To chociaż odpocznij i połóż się spać.

— Nie ma mooowy. — przeciągnęła i zachichotała.

— Dobrze, nie dajesz mi innego wyboru. — podniosłem ją niczym niemowlę i powoli kierowałem się w stronę sypialni, jednak zatrzymałem się, gdy poczułem delikatne buziaki na swojej szyi. Postawiłem kobietę i spojrzałem jej głęboko w oczy. — Przystopuj Lau.

— Oj, nie gadaj tyle. — sprawiła, że milczałem. Jak? Za pomocą pocałunku.

Delikatnie odsunąłem ją od siebie, jednak po chwili przyciągnąłem ją bliżej i odwzajemniłem pocałunek.

Nie powinieneś, dobrze o tym wiesz.

Tak, nie posłuchałem swojego głosu rozsądku, jednak nie zamierzałem robić nic więcej. Pocałunek był granicą, której nie zamierzałem przekraczać, możecie być tego pewni, ale...

Niespodziewanie usłyszeliśmy cichy, wysoki głos.

— Co tu się...?

Obróciliśmy głowy w kierunku dźwięku i momentalnie odskoczyliśmy od siebie.

— Cath, to nie tak jak myślisz! — krzyknąłem, ustawiając ręce w geście kapitulacji.

Lau? Przepraszam, że krótkie...