Od Aarona CD. Odette

— Odette. — pełen opanowania głos rozniósł się echem po przestrzennym pokoju, a moja dłoń kurczowo zacisnęła się na ramieniu dziewczyny, nie pozwalając jej na najmniejszy ruch. 

Blondynka delikatnie drgnęła, po czym uwolniła się z uścisku i obróciła się w moim kierunku, patrząc na mnie z autentyczną skruchą. 

Nie rób tak więcej. 

— Chcesz przebaczenia? — mój błękitny wzrok utkwił na jej oczach, w których przez ułamek sekundy ujrzałem błysk zainteresowania. 

— Tak — pochyliła głowę, uciekając przed moim przeszywającym spojrzeniem. 

— Usiądź, proszę. — pierwszy raz nie użyłem wobec niej bezczelnego rozkazu, a wysiliłem się na prośbę. Zależało mi na tym, żeby wysłuchała, co mam jej do powiedzenia, bo było to bardzo osobiste, a z trudem przychodzi mi otwarcie się przed innymi. 

Rozsiedliśmy się na skórzanej sofie, nie spuszczając z siebie bacznego wzroku. 

— Posłuchaj, dobrze wiesz, że nie jestem typem człowieka, który mówi o swoich problemach. — 

w odpowiedzi usłyszałem cichy pomruk, który potwierdzał wypowiedziane przeze mnie słowa. — Jestem cholerną zagadką, której nikt nie potrafi rozgryźć. Ty też tego nie zdołasz osiągnąć, ale… — zamilkłem na moment, po czym nerwowo przeczesałem dłonią włosy. — całe moje życie obraca się wokół biura, a gdy wracam do domu, ogarnia mnie samotność. Zdarza się, że biorę nadgodziny tylko dlatego, żeby dłużej przebywać ze współpracownikami i nie wracać tutaj. 

Dziewczyna obserwowała mnie ze stoickim spokojem, jakbym powiedział jej coś oczywistego. 

— Ale jaki to ma związek z przebaczeniem? — szepnęła cicho, a ja przysunąłem się w jej kierunku 

i położyłem delikatnie palec na jej ustach. 

— Jeżeli będziesz cierpliwa, to się dowiesz. — oderwałem dłoń od jej warg, po czym wstałem, zdjąłem duszący krawat i rzuciłem go na najbliższy fotel. — Chodź. 

Ruszyliśmy korytarzem w kierunku mahoniowych drzwi, które znajdowały się na samym końcu drogi. Moja dłoń momentalnie wsunęła się do kieszeni i wyciągnęła z niej kluczyk. 

— Już tutaj byłaś. — wszedłem do pokoju i zaświeciłem światło, które obnażyło każdy kąt tego miejsca. — Oto mój gabinet. Część Brown Inc, która jest jedynie do mojej dyspozycji. — rozejrzałem się wokół, obrzucając obojętnym spojrzeniem idealnie poukładane teczki i segregatory, po czym położyłem się na wielkiej, skórzanej sofie i wyłożyłem buty na podłokietnik. — A wiesz, kogo w tym pokoju brakuje? — na moją twarz wkradł się szelmowski uśmieszek. 

— Kogo? — zapytała, opierając się o ścianę. 

— Ciebie. 

Odette momentalnie otworzyła szerzej oczy, ciągle przyglądając mi się z zaciekawieniem. 

— Pomożesz mi zwalczyć samotność. Co ty na to, aby z biura przenieść się tutaj? Twoje godziny pracy nieco się zmienią, ale dzięki temu zaistnieje powód, dla którego będę chciał wracać do domu. 

Blondynka nadal obrzucała mnie pełnym niezrozumienia spojrzeniem. 

— Kiedy wracam z biura, przeważnie pracuję jeszcze w domu przez kilka godzin. Chcę mieć cię przy sobie, ale nie jako sekretarkę, tylko jako towarzyszkę, z którą będę mógł spędzić trochę czasu. Nieco pomożesz mi z papierami i upilnujesz, abym nie sięgał po alkohol, ale główną myślą jest to, abyś po prostu była, a ja zajmę się tobą, najlepiej jak mogę. Będziemy jadać razem kolacje, cokolwiek będziesz chciała, oglądniemy od czasu do czasu jakiś film, porozmawiamy. — zerwałem się z kanapy i wyprostowałem zmiętą koszulę. — A ja cię za to sowicie wynagrodzę. 

Ruszyłem w kierunku dziewczyny i zatrzymałem się kilkanaście centymetrów od niej. 

— Mam nadzieję, że to przemyślisz i będziesz moją deską ratunku, bo się zatracam, Odette. — zapanowałem nad ogromną chęcią przytulenia studentki i jedyne na co się zdecydowałem, to muśnięcie jej ramienia. 

Nie otrzymałem odpowiedzi i uszanowałem to, że jasnowłosa potrzebuje czasu do namysłu. Odsunąłem się o kilka kroków, a następnie powolnym ruchem sięgnąłem do kieszeni spodni garniturowych i wyciągnąłem z nich telefon. 

— Przyjedź pod mój adres. Cześć. — rozłączyłem się i wyszedłem z gabinetu, zostawiając blondynkę samą. 

* 

Ponownie zjawiłem się w pokoju, trzymając w dłoni kurtkę Odette, którą pomogłem jej ubrać. 

— Wróć do domu, już późno. Mój szofer podwiezie cię pod same drzwi. 

— Dz..dziękuję. — oboje ruszyliśmy w stronę samochodu i wymieniliśmy się wymownym spojrzeniem. 

— Jeżeli się zdecydujesz, przyjedź tu jutro o osiemnastej. A jeżeli nie, zignoruj moją propozycję. 

A teraz żegnaj, Odette. — otworzyłem jej drzwi od auta, a gdy wsiadła, przymknąłem je i stałem w śnieżycy, patrząc, jak odjeżdża. 

Odette?