Od Aarona CD J.C.

Młoda kobieta zamknęła za sobą drzwi od gabinetu.

Chwiejnym krokiem ruszyłem w kierunku biurka i opadłem na fotel, tracąc siłę w nogach. Zrobiło mi się ciemno przed oczyma.

— Arthur! — wrzasnąłem tak, że zapiekło mnie gardło.

Wnet stanął przy mnie asystent i położył obok stertę papierów do wypełnienia.

— Coś się stało?

— Nic, a nic! Po prostu mam ochotę się powydzierać na moich pracowników. — wybuchnąłem, nie mogłem się opanować. 

— Ron... — oparł dłoń na moim ramieniu, jednak szybko się odsunąłem.

— Posłuchaj. Ta kobieta to detektyw. Wiesz o co podejrzewa Brown Inc.? 

— O co..? - zapytał drżącym głosem.

— O nielegalne dochody i wyzyskiwanie imigrantów.

Mężczyzna otworzył szeroko oczy.

— Co to oznacza?

— Przesłuchania i dociekanie, a potem skończę w ciupie razem z tym oszustem! — wrzasnąłem i zamilkłem na chwilę. — To dlatego Mira Transport przechodziło taki rozkwit, a ja głupi skusiłem się na kontrakt z nimi. Wpadłem w doskonale zastawioną pułapkę. — schowałem głowę w dłoniach. — Nie uwierzą mi, że jestem niewinny, zwłaszcza po tym, jak ten dupek mnie wrobił. Dzielenie się nielegalnymi zyskami? Wymyślił... Prędzej będę aresztowany za zabicie tego palanta, niż "nielegalne" dochody.

— Trzeba znaleźć jakieś dowody, Ron.

— Nie mam żadnych cholernych dowodów na swoją obronę! Nasza firma jest czysta jak łza, wszyscy pracownicy są ubezpieczeni i zatrudnieni zgodnie z prawem, ale co z tego, skoro miałem kontrakt z krętaczem, nawet o tym nie wiedząc! — moja twarz przybrała buraczany kolor ze złości — Gdybym wiedział, że zawieram pakt z diabłem... Do cholery! — wziąłem zamach i z całej siły uderzyłem pięścią w biurko, wywołując przerażenie u Arthura.

— Na pewno znajdziemy coś na naszą obronę. Samo to, że nasza firma posiada tylko i wyłącznie  legalnych pracowników jest już dużym plusem na start.

— Oby to było takie łatwe, jak myślisz.

Wstałem i bez słów udałem się na najwyższe piętro wieżowca. Tam, gdzie pracował mój ojciec. Wparowałem do jego gabinetu, głośno trzaskając drzwiami, aż podskoczył w swoim fotelu.

Chciałem zadać mu to jedno pytanie, aby się upewnić.

— Czy kiedykolwiek nielegalnie zatrudniałeś w naszej firmie imigrantów?

— Nie, nigdy mi się to nie zdarzyło i mówię ci co z ręką na sercu.

— Ufam ci.

— Dziękuję. A teraz powiedz mi, co cię tu sprowadza.

— Mamy sprawę o nielegalne zyski z Mira Transport.

Wytrzeszczył oczy i położył dłonie na głowie, jednak po chwili się uspokoił.

— Nie mamy nic do ukrycia. — odparł i zaczął szukać papierów, które mogłyby się nam przydać.

— Idę do domu. Nie mam siły tu dłużej siedzieć. — wymamrotałem, zabrałem swoją czarną teczkę i pojechałem do apartamentu. 

Bolała mnie głowa, ręce drżały, a gardło paliło się przez mój głośny krzyk.

Sięgnąłem po wino z szafki i wypiłem kieliszek dla rozluźnienia. Potem drugi. Trzeci.
O cholera, pusta butelka.

Niespodziewanie zadzwonił do mnie Arthur.

— Stary, będzie dobrze! Mam coś!

— Cooo? — odpowiedziałem przeciągle.

— Nie mów mi, że...

Odpowiedziałem mu cichym chichotem i rozłączyłem telefon.

Po piętnastu minutach usłyszałem dzwonek do drzwi. Tak, to znowu Arthur.

— Cholera, Aaron! — wydarł mi butelkę z ręki i usadowił na kanapie.

Wiedział, że kiedy firma ma problemy, sięgam po alkohol.

— Wątpię, żebyś w tym stanie cokolwiek zrozumiał, więc.. — patrzył jak zasypiam na sofie i wyszedł.

□■□■□■

Obudziłem się o szóstej rano i zastałem obok karteczkę z napisem "Zajrzyj do tych dokumentów".

Najpierw musiałem zrobić coś z wykańczającym bólem głowy, dopiero później mogłem racjonalnie myśleć. Wziąłem kilka tabletek i przepiłem je wodą.

— Co my tu mamy... — otworzyłem teczkę i spojrzałem na przyniesione papiery. Zauważyłem wycinki z gazety o dawnych przekrętach prezesa Mira transport. Miał już kilka podobnych zarzutów na karku. Nasza firma nigdy nie miała problemów z prawem. Uniosłem wzrok na drugi dokument. Zdjęcia pracowników. — Cholera, sporo tych imigrantów.

Reszty papierów nie miałem ochoty przeglądać. Schowałem wszystko z powrotem do teczki i zamknąłem ją w sejfie, po czym zacząłem zbierać się do pracy.

□■□■□■

Przemierzałem biuro ze swym pewnym siebie uśmieszkiem. Żaden z pracowników nie może zauważyć, że coś jest nie tak.

Usiadłem na fotelu i analizowałem kolejne świstki. W końcu wybiła godzina dwudziesta. Zostałem na nadgodzinach, gdyż musiałem nadrobić to, czego nie zrobiłem wczoraj. Niespodziewanie usłyszałem czyjąś rozmowę. Przecież większość pracowników jest o tej porze w domu...

Wyszedłem na korytarz i stanąłem przy źródle dźwięku. Zaraz, to przecież gabinet Phila!

Prowadził jakąś ożywioną kłótnię telefoniczną i z tego co słyszałem, mówił coś o... Nielegalnych imigrantach?

Nie byłem w stanie usłyszeć nic więcej. Gdy kumpel się rozłączył, ukryłem się szybko w swoim gabinecie i nasłuchiwałem jego cichych kroków w kierunku windy. Wyszedł.

□■□■□■

 Pragnąłem przeszukać jego gabinet. Tu i teraz.

Pociągnąłem za klamkę. Zamknięte na klucz. To dla mnie nie problem.Wyciągnąłem z kieszeni gruby pęk i otworzyłem drzwi.

W środku było schludnie. Przeszukałem wszystkie papiery, jednak nie znalazłem nic podejrzanego.

Włączyłem jego komputer. Też nic. 

Jak mogłem posądzić o cokolwiek swojego przyjaciela? Przez moment obwiniałem się za to, że swoje niepowodzenia próbuję zwalić na innych, a jednak...

Po chwili stwierdziłem, że zerknę na jego pocztę elektroniczną. O w cholerę.

Moim oczom ukazała się obszerna korespondencja między Philem, a prezesem Mira Transport. Z tego co przeczytałem, Philip był tu tylko wtyką, która miała przekazywać informacje. Knuli, aby w razie wyjścia na jaw ich nielegalnych zatrudnień, obciążyć także nas.

Zrobiłem screenshoty wszystkich rozmów, wydrukowałem je i opuściłem gabinet, zamykając go na klucz, aby nie było żadnych podejrzeń. 

W domu uporządkowałem dokumenty przyniesione przez Arthura oraz zrobione przeze mnie wydruki rozmów. Wszystko znajdowało się od teraz w obszernej, kartonowej teczce.

□■□■□■

Wziąłem na dzisiaj urlop i z samego rana ruszyłem w kierunku komisariatu. Poprawiłem garnitur, wyrównałem krawat i zaczepiłem pierwszego lepszego policjanta. 

— Dzień dobry, mogę rozmawiać z detektyw Alexander?

— Powinna być w swojej sali. Zaprowadzę pana.

Moment później stałem przed drzwiami.

— To tutaj.

— Dziękuję.

Nacisnąłem klamkę i wparowałem do środka jak taran, rzucając na stół teczkę.

— Proszę to przejrzeć. Wszystko.

J.C.?