Od Daniela CD. Ida

Przez dwie godziny próbowałem naprawić nieszczęsny kran, jednak z każdą kolejną minutą powątpiewałem w swoje umiejętności hydrauliczne. A może ta usterka to jedna wielka bujda?
Co jest z nim nie tak? Straszy.

Te słowa odbijały się echem w mojej głowie i wywoływały cichy, ledwo słyszalny chichot. Nigdy nie naprawiałem straszącego kranu.

Dobrze, spoważniejmy. Może rzeczywiście coś się z nim dzieje, a to ja nie jestem w stanie tego zlokalizować? Tak też może być.

Z rozmyślań wyrwał mnie wysoki, cukierkowy głos jakiejś dziewczynki. Uniosłem głowę i spojrzałem na nią.

— Kim pan jest? Chłopakiem Idy? — uśmiechnęła się do mnie i zwróciła w stronę kobiety. — Ida? Jesteś w ciąży?

Wybuchnąłem głośnym, niekontrolowanym śmiechem, który odbijał się echem w dosyć ciasnym mieszkaniu. Zakręciłem wszystkie zawory i pochowałem narzędzia. Następnie wstałem, wystawiając dłoń dziewczynce.

— Cześć. Mam na imię Daniel. — uścisnąłem delikatnie jej rękę. — I nie jestem chłopakiem Idy.

— Danielek?

— Można i tak. — wyszczerzyłem swoje białe zęby, z trudem zachowując powagę. — A ty, jak się nazywasz?

— Daisy.

— Piękne imię.

Do naszej rozmowy dołączyła Ida i z rumieńcami na twarzy zaczęła tłumaczyć, że nie jest w ciąży. Ubrałem koszulę, po czym przerwałem ten długi wywód, z zakłopotaniem drapiąc się po karku.

— Z kranem wszystko w porządku. Jedyne, co przykuło moją uwagę, to ten pierścionek. — wyjąłem go z kieszeni i położyłem kobiecie na dłoni.

— O! Szukałam go. Dziękuję!

— Nie ma sprawy. Jakby kran nadal cię straszył, nawet w środku nocy, to dzwoń. Z chęcią pomogę. — uśmiechnąłem się szarmancko i po raz kolejny ubrałem płaszcz.

— Gdzie pan idzie? — dziewczynka chwyciła mnie za nogawkę spodni.

— Do domu.

— Ale… Myślałam, że się razem pobawimy! — zmierzyła mnie smutnym wzrokiem.

Daniel, dobrze wiesz, że nie potrafisz odmawiać.

— No dobrze. Zostanę specjalnie dla ciebie.

Pisnęła z radości i poszła do torebki, po czym wyciągnęła z niej trzy lalki.

— Chodźcie!
Usiedliśmy w kółku. Każdy otrzymał jedną lalkę. Ja jakiegoś chłopaka z blond włosami, Ida księżniczkę, a Daisy malutką lalę, imitującą dziecko.

— Czyli bawimy się w rodzinę, tak? — uniosłem rozbawiony wzrok na Idę.

— Tak! — odparła Daisy i poprawiła ubranka swojej zabawki. — Start!

Razem z Idą całkowicie zastygliśmy w bezruchu nie wiedząc, co robić.

— Tato, tato! — krzyknęła Daisy.

— Co się stało córeczko? — odpowiedziałem.

— Dlaczego nakrzyczałeś na mamę?

Zmarszczyłem brwi. Co?

— Nie nakrzyczałem… Dlaczego miałbym?

— Przeproś mamę!

— No dobrze. — zrozumiałem, że Daisy będzie kierowała tym, co ma się wydarzyć. Przechyliłem zabawkę w kierunku kobiety. — Przepraszam, że na ciebie nakrzyczałem.
— Nic nie szkodzi, wybaczam! — odparła Ida.

— Pocałuj ją! — krzyknęła dziewczynka, zerkając na mnie z uśmiechem.

Ta zabawa z każdą chwilą staje się coraz bardziej ciekawa.

Przybliżyłem twarz swojej lalki do tej, którą kierowała Ida, imitując pocałunek, po czym uśmiechnąłem się szelmowsko i uniosłem wzrok na kobietę.

Daisy zaczęła radośnie piszczeć i klaskać.

— To co, mała przerwa? — zaproponowałem.

— Jestem za. — Ida zostawiła lalkę na podłodze i ruszyła do kuchni.

— Ale tylko pięć minut! — Daisy zebrała zabawki, grzecznie na nas czekając.

Wstałem i powolnym krokiem poszedłem do łazienki. Przemyłem twarz wodą i korzystając z lustra, przygładziłem włosy. W końcu wyszedłem, tym samym wpadając prosto na Idę.

— Ups, przepraszam. Zagapiłem się. — cofnąłem się o krok i lekko poczerwieniałem.

— Nie szkodzi. — uśmiechnęła się lekko i po chwili zmieniła temat. — I jak? Przypadła ci do gusta zabawa?

— Owszem, podoba mi się. — zachichotałem i mimowolnie musnąłem ręką ramię dziewczyny. Nie kontrolowałem tego. — Czekam na jej urzeczywistnienie. — uśmiechnąłem się flirciarsko i poszedłem w kierunku Daisy, po czym usiadłem obok niej.

— Możemy zaczynać? — zapytała dziewczynka, lekko się niecierpliwiąc.

Ida? ♥