Od Noah CD. Louise - ,,Ho, ho, ho!" [3/?]

                Moje prośby zostały wysłuchane.Właśnie znajdowałem się w swojej klaustrofobicznej, ale przytulnej szeregówce i ochoczo popijałem gorącą czekoladę razem z Louise, która wyglądała na bardzo podekscytowaną sporymi zakupami. 

Ja wręcz przeciwnie – starałem się zapomnieć o tym, że musiałem stać przed drzwiami sklepu niczym pies i trzymać miliony wypchanych torebek na swoich ramionach, jak bezużyteczny wieszak. 

Udałem się do sypialni, po czym wróciłem z triumfalnym uśmiechem, dzierżąc w dłoni gruby koc, którym nakryłem naszą dwójkę, abyśmy szybciej mogli nabrać ciepła. Czym prędzej wtuliłem się w Louise, zachwycając się w myślach zapachem jej charakterystycznych perfum, których woń zdążyła utrwalić się już w mojej pamięci. 

*

              Najwidoczniej zasnęliśmy, ale nie potrwało to długo, gdyż obudził nas głośny, denerwujący dzwonek mojego telefonu, który [jakby tego było mało] zaczął złośliwie wibrować w mojej kieszeni. 

— Daj mi moment. — zerwałem się z sofy i oddaliłem o kilka kroków, po czym obrzuciłem radosnym uśmiechem zaspaną Lou i odebrałem połączenie. 

W słuchawce odezwał się niski, szorstki i chrypliwy głos. 

Głos, który mnie zniszczył. 

Kiedy tylko go usłyszałem, z mojej twarzy w jednej chwili spłynęły jakiekolwiek emocje, a brwi mimowolnie się zmarszczyły, wyrażając kłębiącą się we mnie złość. 

— Witaj, synu. 

Synu? Nagle, po ponad dwudziestu latach przypomniał sobie o moim istnieniu? 

Teraz? 

Gdy podjąłem się pracy, kupiłem dom i znalazłem drugą połówkę, stając się tym samym ustatkowanym człowiekiem?

Spóźniłeś się, ojcze. 

Poukładałem sobie życie, które już na samym początku mojego istnienia zdążyłeś skreślić. 

— Jest jakaś sprawa? — wycedziłem przez zęby, ściskając mocniej telefon w dłoni. 

— Tak. 

Ależ on jest wylewny. 

— Rozwiń. 

— Aaron podsunął mi pomysł… 

Nawet teraz. 

— Nie mów o Aaronie, tylko wyjaśnij mi, w jakiej sprawie dzwonisz, bo tracę cierpliwość. 

— Organizujemy w tym roku wielką rodzinną wigilię. Przyjeżdża do nas Arthur z synami.

Przecież z tego co pamiętam, ojciec był skłócony z Arthurem. A zresztą, mniejsza z tym. Nie widziałem swoich kuzynów od kilku lat. Muszę przyznać, że darzę ich wyjątkowym szacunkiem. Jason i Gavin byli dla mnie swego rodzaju oparciem, gdy mój własny brat zaczął mną gardzić. 

— I co mi do tego? 

— Wraz z matką chcemy cię zaprosić. 

— Przemyślę to. — czym prędzej się rozłączyłem, rzuciłem telefon na sofę i usiadłem obok Louise, mierząc ją obojętnym spojrzeniem. 

— Kto to? — zapytała niepewnie, zakładając za ucho kosmyk długich, rudych włosów. 

— William Brown, mój… — na twarz wkradł się grymas, a usta nie chciały wydusić tego jednego, prostego słowa. — ojciec. 

— Dlaczego dzwonił? Stało się coś? 

— Tak. Stało się. 

— Co? — wyraźnie irytowało ją to, iż musiała ze mnie wyciągać każde słowo i bombardować mnie pytaniami, żeby uzyskać jakąkolwiek informację.

— Zaprosił mnie na rodzinną kolację wigilijną. 

— To źle? 

— Tak. 

— Zamierzasz tam pójść? 

— Z tobą albo wcale. Co ty na to? — moje smutne, kasztanowe spojrzenie utkwiło na rudowłosej, która położyła swoją drobną dłoń na moim karku i przyciągnęła do siebie, ofiarując mi pocieszający uścisk.

 Lou?