Od Dearden do Oliego - Walentynki [2/2]

Przegryzam nerwowo wargę, zastanawiając się po jaką cholerę w ogóle, wtrącałam się do nieporadnej próby zdobycia numeru telefonu, której podjęła się moja znajoma z pracy - Yvette. Szatynka jest naprawdę sympatyczną dziewczyną, jednak jeśli coś dorównuje jej życzliwości i oddaniu, to jest to brak umiejętności flirtu, z czego zdarza nam się, to znaczy mnie i Patrickowi, czasami naśmiewać. Staramy się robić to jednak w na tyle delikatny sposób, by nie urazić zanadto Yvette. W końcu w żartach nie chodzi o to, by kogoś zranić. 

Przekroczywszy próg studia, zwracam się do Oliego:

- Nie znalazłbyś dla mnie chwili? Od pewnego czasu zastanawiam się nad nowym tatuażem, ale jakoś nie było nigdy okazji go w końcu zrobić - wyznaję, krzywiąc się przy tym nieznacznie. 

Chłopak zatrzymuje się w miejscu i powoli, jakby z celowym ociąganiem lustruje mnie spojrzeniem. Widocznie zastanawia się nad odpowiedzią, porównując wszystkie 'za' i 'przeciw', jednak po jakimś czasie jego głowa porusza się nieznacznie w wyrazie zgody.

Kąciki moich ust drgają w pogodnym grymasie. 

- Co to miałby być za wzór? - zadaje typowe pytanie, wypełniając ciszę, która zapadła, gdy zaczęłam ściągać kurtkę i firmowy fartuch. Dzięki Bogu, że właśnie kończyłam zmianę. Walentynki udało mi się, jakimś cudem, wziąć jako dzień wolny. 

- Nic specjalnego, konstelacja Byka na obojczyku - odpowiadam szybko, sięgając od razu po telefon i wpisując nazwę gwiazdozbioru do wyszukiwarki internetowej. Zaraz po tym pokazuję Oliemu wyniki wyszukiwania.

- To twój znak zodiaku? - pyta, gdy siedzę już gotowa na fotelu. Kiwam szybko głową w odpowiedzi, po czym po chwili dodaję jeszcze:

- Mój i mojej mamy. Miała taki sam tatuaż.

Szybko spuszczam wzrok na splecione na brzuchu dłonie i zaciskam zęby, gdy maszyna zaczyna wydawać ten charakterystyczny dla niej, brzęczący dźwięk. Nie boję się bólu podczas wykonywania tatuażu, ale odgłos zbyt mocno przypomina mi gabinet dentystyczny. I to nie w dobrym znaczeniu, gdyż nie cierpię chodzić do stomatologów. Nie ma nic gorszego niż to bzyczenie i metaliczny, przyprawiający mnie prawie o zawał serca zapach. 

- Miała? - pyta. Podejrzewam, że wiedzie nim czysta ludzka ciekawość, toteż uśmiecham się krzywo. Biorę szybki wdech, zanim zdecyduję się rozpocząć wyjaśnienie. odpowiedzieć.

- Nie żyje - gdybym nie musiała leżeć nieruchomo, najpewniej podczas mówienia wzruszyłabym ramionami. Oli rzuca mi szybkie spojrzenie, odrywając się na moment od pracy, więc zmuszam się do pogodniejszego grymasu. - Zresztą, to nie jest dobry temat na rozmowę. Pozwól, że zapytam, jak radzisz sobie ze społeczeństwem? Tyle się mówi teraz o tolerancji i członkach LGBT, ale nadal często można natknął się na nienawiść w stosunku do osób nie-hetero. 

Chłopak parska krótko.

- Naprawdę uważasz to za lepszy temat do rozmowy? - w jego głosie pobrzmiewa widoczne rozbawienie. 

- Tak? - odpowiadam, ale nieznaczna melodyjność na końcu nadaje mu bardziej pytającego wydźwięku. Zagryzam wargę, by się nie roześmiać. - Nie? 

- Jest w porządku - stwierdza, a gdy w końcu odpowiada na moje pytanie, wyraźnie szczędzi w słowach. Nie zamierzam jednak grymasić.

- Wybrałeś już jakiś prezent dla niego na Walentynki? 

Odpowiada, ale tym razem nie podnosi oczu znad tworzącego się tatuażu. Nie żeby mi to przeszkadzało.

- Nie. 

Kiwam głową, ale nie komentuję tego. Po prostu przymykam oczy i pozwalam Oliemu pracować. Kiedy chłopak kończy, czyści obszar pokrywanej tuszem skóry i dezynfekuje go. Czekam cierpliwie aż owinie go folią i zaklei papierowym plastrem, po czym, już po zapłaceniu, zwracam się do niego:
- Wiesz, jeśli naprawdę wam na sobie zależy, nie musisz wymyślać nic wyszukanego. Jeśli lubi dobre jedzenie, ugotuj coś smacznego albo zaproś go do swojego ulubionego miejsca. A jeśli często ogląda filmy, zróbcie to razem. Walentynki nie polegają tylko na wymienianiu się prezentami, ale też na spędzaniu wspólnego czasu.

Uśmiechnąwszy się po raz ostatni, wychodzę na zewnątrz.