Od Jacoba CD. Hailee

— Wyspał się pan? — wysoki, przyjemny dla ucha głos rozniósł się po nieznanym mi pomieszczeniu. 

Momentalnie poderwałem się do góry, jednak pulsujący ból głowy w jednej chwili przypomniał mi wszystko, co wydarzyło się poprzedniej nocy. 

Zalała mnie fala nagłego zażenowania i wstydu, gdyż idąca w stronę kuchni dziewczyna była świadkiem jednego z moich pijackich incydentów, które ostatnio miały miejsce coraz częściej. 

Jakby tego było mało, fakt, że tak drobna dziewczyna zdecydowała się wziąć mnie – obcego, potencjalnie niebezpiecznego mężczyznę do domu wskazywała na to, że musiałem być w skrajnie złym stanie. 

No i co ja mam teraz zrobić? 

Uciec i zapomnieć o tym, iż taka sytuacja miała w ogóle miejsce? 

Pójść za brunetką i jak gdyby nigdy nic nawiązać rozmowę? 

Obie opcje wydawały się tak samo beznadziejne, ale postanowiłem zaryzykować. 

Wątpię, że ośmieszę się w oczach dziewczyny jeszcze bardziej, niż teraz. 

Do odważnych świat należy. 

Połknąłem położone na stoliku tabletki, popiłem je wodą i ruszyłem w kierunku kuchni, opierając się o futrynę drzwi. 

— Dzień dobry. 

— Cześć. 

Skąd ta poufałość w stosunku do nieznanego mężczyzny? 

— Jak wiele widziałaś? 

— Wszystko. 

Na moją twarz mimowolnie wkradł się rumieniec zażenowania, a oczy bezsilnie błądziły, szukając jakiegoś miejsca, w którym mógłbym się ukryć na wieki. 

Kobieta, widząc moje zakłopotanie, wydała z siebie cichy chichot, po czym ni stąd, ni zowąd odwróciła się w moją stronę, wystawiając dłoń. 

— Hailee. 

Ostatnią rzeczą, jaką chciałem w tym momencie zrobić, było podanie swojego imienia oraz nazwiska i pozbycie się chociaż odrobiny anonimowości, która mi jeszcze pozostała. 

— Jacob Grant. — uścisnąłem rękę kobiety, a na moją twarz wkradł się delikatny, może lekko przymuszony uśmiech. 

Jesteś żałosny. 

— Bardzo dziękuję za udzielenie mi miejsca do snu na noc, ale muszę już… — cofnąłem się o krok, aby móc wreszcie wyjść i zakończyć ten żenujący epizod mojego życia. 

— Nalegam, żebyś został na śniadanie. — wyszczerzyła zęby w życzliwym uśmiechu i rozłożyła na stole talerze, nie kryjąc swojego zadowolenia z tego, iż znajduję się w jej domu. 

— No dobrze. 

Może to śniadanie pozwoli mi chociażby na moment zapomnieć. 

Zapomnieć o tym, co jest powodem mojego picia.

Hailee?