Od Noah CD. Louise

— Noah, masz dziewczynę? — zapytała, rozsiadając się na mojej niezbyt wygodnej, trzeszczącej sofie.

Momentalnie uniosłem brwi i omal nie upuściłem tacki z gorącymi kiełbaskami na podłogę. Mimo tego, że próbowała rozpocząć luźną rozmowę, między nami dało się wyczuć napięcie, a na mojej twarzy od razu pojawił się grymas.

— Nie.

Przyjrzała mi się bardziej wnikliwie, jakby zarzucając, że kłamię.

— Na pewno?

Co to w ogóle za pytanie? Rozłożyłem talerze i usiadłem przy stole.

— Co cię tak nagle...? — zmierzyłem ją podejrzliwym spojrzeniem.

— A nic, tylko pytam. — wstała i zajęła miejsce naprzeciwko mnie, patrząc ukradkiem na zegarek.

— Nie mam. — powtórzyłem, zaplatając ręce na wysokości klatki piersiowej.

— A znasz może jakąś Ninę? — dopytywała, lustrując mnie wzrokiem.

Jej pierwsze pytanie wywołało u mnie falę podejrzeń, jednak każde kolejne wprawiało mnie w dziwne zakłopotanie i  jednocześnie dodawało pewności, że grzebała w moim telefonie.

Powinienem ją teraz wyrzucić z mojego domu, wybudować płot, zainstalować kamery i kupić psa obronnego, który na dźwięk imienia "Louise", rozszarpywałby wszystko, co tylko poruszy się w promieniu 50 metrów od mojego domu, ale cóż. Niestety tego nie zrobię.

Nie będę jej wypytywał o motywy tego, co zrobiła, żeby jej nie zawstydzić. Niech żyje w przekonaniu, że jestem idiotą i się nie domyślam, ale skoro prosi o odpowiedź...? Jasne, bez problemu mogę jej udzielić.

— Znam.

— To twoja...?  

Momentalnie jej przerwałem.

— Kuzynka. — uśmiechnąłem się sztucznie i z trudem kontrolując powagę, oglądałem, jak jej twarz przybiera kolejne odcienie barw, skończywszy na buraczanej czerwieni.

— Aha.

Na tym zakańcza się nasza dziwaczna rozmowa, wreszcie mogę odetchnąć z ulgą i przejść do jedzenia kiełbasek.

— A ty? Masz chłopaka? — zapytałem, jednak dopiero po chwili dotarło do mnie to, co zrobiłem.
Idioto, idioto, idioto. 
W myślach zadawałem sobie tortury za to, co powiedziałem. 
— Nie. — w jej oczach pojawił się dziwaczny błysk, którego nie byłem w stanie rozszyfrować, ba, nawet nie próbowałem.
— Fajnie. — odpowiedziałem żałośnie, jeszcze bardziej się pogrążając.
— A tak w ogóle... Skąd miałeś zapałki?
— Schowałem zapasową paczkę w kieszeni, bo wiedziałem, że i tak ich nie znajdziesz. — może i by znalazła, gdyby nie buszowała w moim telefonie, w poszukiwaniu jakichś pikantnych faktów o mojej osobie. — Jedz, zrobię herbatę. 
Co z tego, że jest lato?
— Wolę sok.
Westchnąłem cicho i przewróciłem oczyma.
— Coś jeszcze, księżniczko? Może powinienem nalać ci napoju do kubka ze złota, żebyś nie czuła się poniżona, pijąc ze szkła?
— Zawsze jesteś taki wredny?
— Tak, to moja specjalność. — puściłem do niej oczko. — Jaki sok?
— Pomarańczowy.
— Dobrze, jaśnie pani.
Zaśmiałem się w myślach, wyjąłem szklankę, nalałem do niej napoju i postawiłem go obok dłoni dziewczyny.
Daruję sobie herbatę, odechciało mi się picia. 
Postanowiłem jednak, że podrażnię się trochę z Lou. Wstałem, a następnie podszedłem do komody i wziąłem telefon do ręki.
Pora wcielić w życie moje doskonałe umiejętności aktorskie.
— O, dlaczego ta dzisiejsza wiadomość jest wyświetlona, skoro ostatni raz używałem telefonu rano? — Po chwili usłyszałem dźwięk tłuczonego szkła. Czyżby szklanka wypadła jej z dłoni po tym, co usłyszała? 

Zacząłem panicznie się śmiać, kiedy dostrzegłem kałużę soku pomarańczowego wokół Lou.

Lou? ♥