Od Billy'ego Joe cd Althei

Spojrzałem na dziewczynę. Martwiła się, a ja doskonale to widziałem. Nie chciałem zawalać jej moimi problemami. Wystarczająco się namęczyła, przez moją depresję. Uśmiechnąłem się szeroko, chcąc obrócić wszystko w żart.

- Nie przejmuj się moim psychologiem Al., jest dobrze. W tym momencie, najważniejsze jest bezpieczeństwo twoje i Luci. Moje problemy schodzą na dalszy plan. – Dziewczyna chciała coś powiedzieć, ale ja szybko jej przerwałem – Musisz iść spać. Jedziemy za… - zerknąłem na zegarek – dokładnie dziesięć godzin do twojego mieszkania. Musisz być wypoczęta.

- Ale Billy! – zaczęła, chciała się kłócić. Ja natomiast, przeskoczyłem przez oparcie po czym podniosłem Al i zaniosłem ją pod pokój w którym spała, jak zauważyłem, z Lucią. – Jesteś niemożliwy Moliere!

- Wiem, ale za to mnie uwielbiasz prawda? – Uśmiechnąłem się, a dziewczyna odpowiedziała mi tym samym. Zerknęła na łóżko, Lucia przekręciła się na drugą stronę. – Idź spać, nie żeby coś, ale wyglądasz kiepsko. Szpital bardziej męczy niż pomaga, wiem coś o tym.

- Nie myśl, że się wykręcisz od tej rozmowy Billy Joe Moliere! – Zaśmiałem się serdecznie, po czym objąłem lekko Alth, dziewczyna odwzajemniła uścisk, a następnie poszła do pokoju zamykając drzwi. Ja sam wróciłem do salonu.

Przez całą noc siedziałem nad tekstami piosenek, oraz przesłuchując nowe melodie na słuchawkach. Chwilami nawet trochę śpiewałem, pilnując już aby nie obudzić dziewczyn. Z samego rana, Lucia wyszła z pokoju i skierowała się do łazienki. W tym czasie, Elizabeth, kucharka która przychodziła dwa razy w tygodniu robiła jej śniadanie.

Ja sam się nie wtrącałem. Siedziałem cicho w salonie z kawą, obserwując dziewczynę. Kiedy zasiadła za stołem, uśmiechnęła się lekko. Po chwili jednak odwróciła się do mnie, i zmarszczyła brwi.

- Tak wiem, nie chcesz żadnej eskorty. Spokojnie. Chłopcy nie pójdą za tobą, ale jak coś, to dzwoń okej? Będę spokojniejszy. – Lucia tylko skinęła głową, po czym zobaczyła swój plecak przy drzwiach i zerknęła na mnie, ja jednak byłem już odwrócony do telewizora. Po chwili usłyszałem tylko zamykanie drzwi.

Siedziałem tak jakiś czas, po czym postanowiłem wziąć prysznic. Będąc w łazience, słyszałem rytmy moich piosenek, które zawsze włączała Elizabeth, jak się niedawno okazało, była moją fanką, jednak traktowała mnie normalnie. Stojąc przed lustrem, zobaczyłem coś co mnie przestraszyło. Byłem cholernie blady, miałem przekrwione oczy oraz ogromne wory pod nimi. Wyglądałem dokładnie jak ktoś, kto żyje bez snu po kilka dni, a potem odsypia. Westchnąłem, muszę zacząć normalnie sypiać. Kiedy ciepła woda zderzyła się z moją skórą, odprężyłem się. Pierwszy raz od jakiegoś czasu, nie chciałem szybko wychodzić spod strumienia, bo wiedziałem, że gdy tylko opuszczę łazienkę, znów będę cały czas spięty. Stwierdziłem jednak, że nie mam wyboru. Przepasałem się ręcznikiem, po czym wyszedłem z łazienki w kłębach pary. W pewnym momencie, kiedy już prawie byłem w swoim pokoju, zobaczyłem Alth.

- Co jest? Wyglądasz, jakbyś ducha zobaczyła – uśmiechnąłem się, opierając się jedną ręką o ścianę, jednocześnie patrząc na zawstydzoną Al. Dziewczyna spuściła wzrok, jednocześnie oblewając się rumieńcem. – Spokojnie, mogłaś trafić gorzej. Czasem nawet ręcznika nie chcę mi się owijać wokół siebie.

Po moich słowach, dziewczyna drgnęła a rumieniec jeszcze bardziej się powiększył. Zaśmiałem się, po czym wszedłem do pokoju i zamknąłem drzwi. Otworzyłem szafę, po czym dość szybko znalazłem ubrania o które mi chodziło. Założyłem na siebie białą koszulę, ciemne jeansy i skórzaną kurtkę. Ubrany, z nieco mokrymi włosami wyszedłem do Althei. Dziewczyna siedziała na kanapie, oglądając jakiś dziwny serial. Podszedłem cicho, po czym przeskoczyłem przez oparcie lądując obok dziewczyny.

- Ej! – krzyknęła, po czym złapała za poduszkę i uderzyła mnie nią. Zaśmiałem się, jednak jej nie oddałem. Po chwili uspokoiliśmy się i Al wróciła do oglądania serialu. Patrzyłem na to z rozbawieniem.

- Co tu jest takiego, czego nie ma w normalnym życiu? – Zapytałem, a Althea tylko westchnęła.

- Bo, tam dziewczyna, zwykła dziewczyna zaprzyjaźnia się z gwiazdą muzyki i… - złapałem ją za rękę, po czym wskazałem na nią, potem na siebie, oraz moje mieszkanie – Oj, w tamtym świecie jest lepiej!

- Weź przestań! Ten facet wygląda jakby był po porażeniu mózgowym! Ja jestem o wiele lepszy. Poza tym, z tego co widzę, mam też lepszy gust co do dziewczyn – wstałem z kanapy kierując się do kuchni, aby zrobić sobie kanapkę. Althea patrzyła na mnie. – Czemu się tak zawstydziłaś wcześniej co? Przecież nic strasznego nie zobaczyłaś – zaśmiałem się przyjaźnie. – Zbieraj się, jedziemy do twojego mieszkania.  

-----------

            Jadąc na miejsce, Althea milczała. Nie byłem pewny dlaczego, ale też nie mówiłem nic. Ciszę przerywało tylko grające radio, w którym leciały kawałki jakiegoś zespołu którego nie kojarzyłem. Kiedy dotarliśmy pod jej blok, dziewczyna wyszła z auta. Ja natomiast wysiadłem zaraz za nią. Gdzieś za nami byli chłopcy, nie chciałem wchodzić do środka bez nich, ale Al się uparła. Koniec końców, weszliśmy tam sami.

            Będąc w środku, szybko okazało się, że nic nie zniknęło ale całe mieszkanie było zdemolowane. Szybko zdałem sobie sprawę, że ktoś był tu jeszcze tego dnia. Spojrzałem na Al.

            - Coś się stało Billy? – W tym samym momencie, usłyszeliśmy hałas w jednym z pokoi. Zostawiając Al nieco z tyłu, jednocześnie ją osłaniając, podszedłem do drzwi. Serce biło mi jak szalone, ale kiedy chciałem je otworzyć, nagle rozwarły się gwałtownie.

            Wysoki blondyn w bluzie z kapturem, wyskoczył na mnie jednak zdążyłem się odsunąć i uderzył w ścianę. Odpędziłem Alth, dziewczyna wybiegła z mieszkania. Czas dłużył mi się niesamowicie, kilka razy oberwałem, jednak w tym czasie ja również nieźle obiłem twarz chłopaka, udawało mi się go zatrzymać, do momentu kiedy nie wyjął z spodni pistoletu i wystrzelił. Poczułem tylko ból w ramieniu, a on wyrwał mi się dokładnie w tym momencie, kiedy do mieszkania wbiegło trzech strażników. Jeden z nich popędził za uciekinierem.

            - Billy! Cholera – Althea nie wiedziała co robić. Tyson zadzwonił po zaznajomionego lekarza, abym nie musiał jechać do szpitala. Był na miejscu już po dziesięciu minutach, ponieważ miał wizytę w okolicy.

            - Och, Moliere. Ty to zawsze się w coś wpakujesz co? – Uśmiechał się pobłażliwie, kiedy owijał mi ramię, zerkając na koszulę leżącą na podłodze – I w co ty się ubierzesz?

            - Spokojnie doktorku, mam ubrania w aucie. Mike po nie poszedł – Uśmiechnąłem się, jednak mój wzrok padł na Al, stała cicho pod ścianą zerkając na mnie co jakiś czas. Lekarz odwrócił się w jej kierunku i zadał jej parę pytań, a kiedy wyszedł, ja zastąpiłem jego miejsce obok niej.

            - Bardzo boli? – Zapytała, delikatnie dotykając mojego ramienia, syknąłem cicho z bólu, a ona szybko zabrała dłoń – Przepraszam!

            - Spokojnie, to nic takiego. Kula przeszła na wylot. Już wiesz, dlaczego chciałem eskortę dla was? Martwię się, że znów to się stanie, a mnie nie będzie obok. Muszę w końcu wrócić do pracy, odwołałem prawie dwadzieścia koncertów, aby jak najszybciej cię odnaleźć, ale przez to, mój menadżer ma straty… - Dziewczyna zaczęła niespodziewanie płakać, szybko się zamknąłem i ją przytuliłem. Pozwoliłem jej, aby płakała. Dziewczyna wtuliła się we mnie, a ja, ignorowałem nawet narastający ból ramienia.

            Po jakimś czasie, dziewczyna odsunęła się, a ja tylko poprawiłem jej włosy.

            - No już, spokojnie. Założę koszulkę i wrócimy do mnie okej? Lucia może już wrócić, lepiej aby nie była sama. Tobie też przyda się jej towarzystwo – Uśmiechnąłem się, po czym założyłem na siebie granatowy t-shirt i razem z Al, wyszedłem z mieszkania dalej widząc, jak łzy napływają jej do oczu i momentami spływają po policzkach.

            Jadąc samochodem, również nie rozmawialiśmy. Pozwoliłem jej, aby pomyślała o tym wszystkim. Mnie najbardziej intrygował ten chłopak, nie miałem informacji o Cole’u, martwiłem się o niego. Oby nic mu się nie stało. Kiedy weszliśmy do mieszkania, Luci nie było. Podszedłem do kuchni.

            - Robię sobie kawę, chcesz coś do picia? – Zapytałem, jednak wzrok dziewczyny zmroził mi krew w żyłach. Płakała. Znowu. – Co jest?

            - Przepraszam…. – szepnęła patrząc w podłogę, a ja tylko się zaśmiałem.

            - Nie masz za co, naprawdę. Lepiej że to ja, niż ty Al.

Althea?