Od Althei C.D Billy Joe

     Myślami byłam zupełnie gdzie indziej. Już jakiś czas gnębiły mnie ogromne ubytki wspomnień, będące niczym układanka rozbita na tysiąc kawałków, której zasadnicze części zanikły w niebycie. Frustracja tylko rosła. Stawała się coraz bardziej uciążliwa i niewygodna. Tłumienie jej w sobie przynosiło jeszcze więcej negatywnych, nieprzyjemnych emocji, jakie najchętniej wyrzuciłabym daleko stąd. Kiedy chociaż pomyślałam o tym, jak zawstydziłby mnie płacz - przynajmniej jedna łza spływająca po policzku - stało się właśnie to. Emocje, spotykające się z moim olbrzymim protestem, zaczęły wyciekać z oczu. Towarzyszyło temu najcichsze pociągnięcie nosem, na jakie tylko było mnie stać.
     - Al, co jest? ― Głos przywrócił moją podświadomość do rzeczywistości. Potem poczułam rękę na ramieniu i troskliwy wzrok, który mnie przeniknął. ― Możesz mi powiedzieć.
     Słowa wsparcia zbierały we mnie jeszcze więcej emocji. Złożyły się one w jedną, dużą całość, jaka na raz wybuchła w moim wnętrzu, zalewając mi twarz potokiem niekontrolowanych łez. Nie docierało do mnie żadne słowo. Żaden dźwięk, oprócz szlochu, płaczu i łkania. Zakrywałam całkowicie twarz pod obiema dłońmi, chcąc skryć się przed całym światem. Brak odpowiedzi wpłynął zapewne na mężczyznę, gdyż pozostawił wszystko inne za sobą i sprawił, że poczułam okalające mnie ramiona. Nie odzywał się. Ja też nie dodawałam nic od siebie, nawet, gdybym chciała.
     Mrok własnego umysłu zaczął mnie z wolna pochłaniać.
     Nic nie wydawało się czarniejsze niż wizja radości.
     - N-nie mogę sobie nic przypomnieć. ― Zdołałam wydukać.
     - Nic a nic?
     - Przebłyski. ― Pociągnęłam nosem, oddalając się od Billy’ego i od razu spuszczając skonsternowany wzrok.
     - Skoro przebłyski, to na pewno odzyskasz resztę wspomnień ― powiedział z ciepłą nadzieją w głosie. Nim się zorientowałam, na moim obszarze widzenia zjawił się talerz z jedzeniem.
     - Pytanie, czy ja chcę. Po tym, co zobaczyłam… ― Przełknęłam głośno ślinę. ― Nie wiem.
     - Co zobaczyłaś? ― Zmarszczył brwi w podejrzeniu, lecz odpowiedzi nie mógł już usłyszeć. Lucia wyszła zza progu wraz z pokojówką, rzucając kontynuację tej rozmowy w zupełny wir zapomnienia. Natychmiast starłam resztę mokrych łez z policzków i zadbałam o to, by ślady po nich stały się ledwo widoczne.
     Na próżno.
     - Alti, ty płakałaś?
     - Nie. Dobrze jest. ― Posłałam jej blady uśmiech, oddając w ręce talerz z omletem. ― Powinnaś coś zjeść.
     - Kiedy wrócimy do domu? ― Głos jej ścichł. Nie mogłam sobie wyobrazić, co czuła, gdy zostawiłam ją na tak dużo czasu, nie wiedząc nawet, co się z nią działo. Ojciec się nią zajął? Czy naprawdę mogłam na niego liczyć w tak poważnej sytuacji, na którą nie miałam żadnego wpływu?
     Rzuciłam Billy’emu porozumiewawcze spojrzenie.
     - Tak, jak powiedział Billy. Dopóki sprawa się nie uspokoi. Nie będę ryzykować, że ci psychole wrócą i będą chcieli czegoś jeszcze. ― Mój głos mimo drżenia był zdecydowany i twardy. Aż sama się zdziwiłam na to, jak zabrzmiałam, a Lucia odpowiedziała mi zmarszczeniem brwi.
     - Dobra, ale jutro mam szkołę. Nie chcę żadnej eskorty ― mruknęła, bardziej kierując swoje słowa do Billy’ego, który znając życie, już miał w głowie pełen plan wyjścia z mieszkania. Doceniałam jego troskę, ale chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, jak długo radziłyśmy sobie same.
     Z tymi słowami wycofała się do pokoju, w którym miała spać, odprowadzana naszymi spojrzeniami.
     - Ona mnie chyba nie lubi… ― Wypuścił nerwowo powietrze z ust.
     - Nie odbieraj tak tego. Zawsze podobnie reaguje, gdy w otoczeniu pojawia się ktoś… nowy. ― Zerknęłam na niego po to, by sprawdzić reakcję. ― Nowy dla niej. ― Z tymi słowami ruszyłam w stronę swojego pokoju, pozostawiając ciemnowłosego w samotności. Było już dosyć późno, więc powierzchownie ogarnęłam się do snu i bez przeprowadzania dodatkowych konwersacji z siostrą, zajęłam łóżko. Przymknęłam oczy, które same lgnęły do odkrywania kolejnych snów, i nie zauważyłam, kiedy zmorzył mnie sen.
     Obudziło mnie ciche brzdąkanie. Choć nazwałabym to bardziej próbą wydania konkretnego dźwięku. Lucia na szczęście spała jak zabita i nie ruszyło jej nawet skrzypienie mojego łóżka. Powoli ruszyłam do salonu, dyskretnie sunąc spojrzeniem po sylwetce nachylonej na kanapie.
     - Obudziła się w tobie dusza artysty o tej godzinie? ― Rozdarłam ciszę swoim głosem. Wybijała prawie druga w nocy i ta godzina zdecydowanie odbijała się na moim opóźnionym myśleniu.
     Billy jak na rozkaz odłożył gitarę na bok, przy okazji zdejmując z nóg różne kartki z, jak myślałam, piosenkami.
     - Obudziłem cię? Przepraszam…
     - Nie szkodzi. ― Siadłam na oparciu, próbując przyzwyczaić oczy do ostrego światła, jakie dawała jedna lampa przy kanapie. ― Nie możesz spać?
     - Już od dawna ― wypalił, zanim zapewne zdążył nad tym pomyśleć.
     Miał problemy. Widziałam to w jego postawie, oczach, a nawet mimice.
     - Billy ― zagadnęłam nieco poważniej. ― Chodzisz dalej do psychologa? ― Tym razem nie mogłam mu przepuszczać tego tematu.

[Billy?]