Od Davida CD. Aylin

Dzień ten można by określić przeciętnym. Kobieta, która prawie wpadła do śmietnika, scena z klamką niczym wzięta z taniej komedii romantycznej i natłok żałosnych klientów, którzy podziwiali mój w opór niewygodny strój pingwina.

Dobrze, byłbym w stanie przetrwać ten dzień, gdyby nie to, że szef postanowił po raz kolejny wyzyskać swoich pracowników.

— David, chodź na chwilę.

Wiedziałem, ze te słowa zawsze wróżą dodatkową porcję żmudnej roboty.

— Tak? — odparłem lekceważąco, zaplatając ręce na wysokości klatki piersiowej.

— Potrzebuję kelnerów na dzisiejszy bankiet od dziewiętnastej do piątej rano.

Pan chyba sobie żartuje. Specjalnie dołączyłem do tej pracy, aby wykonywać ją za dnia, a nie siedzieć w lokalu po nocach. 

Zacisnąłem zęby i zmarkotniałem.

— Ależ oczywiście. Zostanę z wielką chęcią. — wycedziłem sarkastycznie przez zęby i zacząłem czyścić te obrzydliwe stoły, ubabrane w resztki jedzenia przez to, że klienci jedzą jak świnie i nie potrafią przenieść łyżki zupy przez [ogromną] odległość dziesięciu centymetrów, która dzieli ich usta od talerza z posiłkiem.

* * *

Właśnie siedziałem w domu, zajadając jakieś stare chrupki z szafki razem ze swoją szurniętą siostrą i z przerażeniem zerkając na zegarek, który bezlitośnie pokazywał, że powinienem właśnie ruszyć tyłek i pojechać PONOWNIE do pracy na nocną zmianę.

* * *

Właśnie chodziłem między stolikami w swoim ulubionym stroju, podając drinki obrzydliwie bogatym biznesmenom, kobietom w skąpych fatałaszkach, żałośnie obskakując ich niczym służący, czekający na każde zawołanie.

Co jakiś czas w zasięgu mojego wzroku pojawiała się Aylin.

Szczerze powiedziawszy, zastanawiałem się, jak wielkiego muszę mieć pecha, żeby akurat ona była jedną z pracownic tego żałosnego baru. Nie wiem dlaczego, ale wydawała mi się tak dziwnie radosna, uśmiech nie znikał jej z twarzy... To, jak obsługiwała bandę tych starych gburów i obdarzała ich tak ciepłym uśmiechem, jakby byli jej rodziną wywoływało u mnie zdziwienie.

Było to dla mnie coś zupełnie nowego. Jeszcze nigdy na mojej drodze nie stanęła tak radosna, optymistyczna osoba jak Aylin, co wprawiało mnie w niemałe zakłopotanie. Wrażenie, że jestem nudnym gburem, obrażonym na świat, bardzo się przy niej potęgowało i miałem świadomość, że jest gorzej, niż sam sobie to wyobrażałem.

* * *

Siódma rano. Właśnie zapaliłem porannego papierosa, przetarłem zmęczone ręce, narzuciłem skórzaną, lekko zużytą już kurtkę i zapaliłem motor, odjeżdżając z grymasem na twarzy. Byłem wypompowany i jedyne o czym myślałem, to najzwyklejsza w świecie drzemka, która oddałaby mi wydartą przez pracodawcę i jego kaprysy energię.

Gdy dotarłem do celu, trzasnąłem głośno drzwiami, powiadamiając wszystkich domowników o moim przybyciu, po czym padłem na sofę i beztrosko zasnąłem.

* * *

Obudziłem się kilka godzin później, po czym cicho westchnąłem. Zaczynam pracę dopiero jutro o dwunastej. Cudownie.

Przywróciłem się do stanu człowieka, zjadłem śniadanio-obiad i głośno gwizdnąłem.

Wnet wokół mnie zaczął biegać Blackie, radośnie machając ogonem i truchtając pomiędzy moimi nogami, co prawie mnie przewróciło.

Zabrałem swojego psa na mały spacer po parku. Czułem na sobie wzrok przechodniów, którzy z przerażeniem patrzyli na bydlę, które prowadzę na smyczy. Mój puchaty, mały niedźwiedź. 

Właśnie byłem poniewierany przez swojego pupila i usłyszałem serię głośnych szczeknięć. Mój pies zaczął się szarpać, a ja z trudem utrzymywałem to ogromne zwierzę na lichej smyczy.

Uniosłem wzrok, chcąc dowiedzieć się, co jest źródłem takiego zachowania u mojego czworonoga.

Moim oczom ukazała się Aylin ze swoim psem.

Litości.

Aylin?