Od Davida cd. Rachel

Dziewczyna odrzuciła mokre włosy do tyłu i z obrażoną miną udała się do mojego domu, a dokładniej jadalni. Dlaczego tam? Otóż na stole leżały krówki. Mogliście się tego domyślić.

Dziewczyna usiadła na krześle i z grymasem na twarzy męczyła się z otwarciem opakowania.

Czyli jednak ma tasiemca albo co gorsza... Glisty. Wzdrygnąłem się na samą myśl.

David, jesteś obrzydliwym idiotą.

— Pomóc?

— Nie trzeba. — odparła sucho, szarpiąc folię.

Mój wzrok powędrował w stronę krzesła i podłogi, na której była ogromna kałuża wody. Jeżeli zaraz tego nie wytrę, drewno się rozmoknie.

Ruszyłem w kierunku piwnicy i wyciągnąłem mop.

— Zejdź z krzesła.

— Nie. — rzekła ustami pełnymi lepkich krówek.

Może skleją jej jamę ustną tak, że nie będzie nic mówić? Mi by to w sumie było na rękę.

— Bo będę musiał zabrać cię siłą. 

Wzruszyła ramionami i znów zabrała się do jedzenia.

Kolejny problem.

Co z tego, że posprzątam, skoro z jej ubrań wszędzie będzie kapało?

Przewróciłem oczyma i poszedłem w stronę sypialni, szukając jakichś ubrań. Chciałem pożyczyć jej ciuchy mojej siostry, jednak stwierdziłem, że wejście do pokoju Camilli jest awykonalne, a zabranie jej "łachów", które kocha zapewne bardziej ode mnie, tym bardziej jest nie do zrobienia.

Wygrzebałem z szafy moją starą koszulkę, w której grałem w piłkę.

To były czasy. Wszyscy twierdzili, że w przyszłości będę zawodowym sportowcem. I co?

Siedzę przed telewizorem, oglądając tępawe seriale i zajadam się obrzydliwie pysznymi, ale tuczącymi piankami, żelkami i innymi dobrodziejstwami tego świata.

Dobra, ta koszulka się nadaje. Teraz coś na dół.

Zastanowiłem się przez moment i stwierdziłem, że chcę zobaczyć Rachel w sportowym wydaniu, więc sięgnąłem po spodenki, które były w komplecie.

Zjadła tyle, że może nabawić się kompleksów. Te luźne ciuchy z nadrukowanymi numerkami dadzą jej złudne poczucie, że jest tak samo chuda, jak wcześniej.

Nie chcę, żeby nabawiła się przy mnie jakiejś depresji, czy innego ustrojstwa. Widzicie, jak się o nią troszczę? W zamian otrzymuję puste szafki ze słodyczami oraz naburmuszoną minę.

Złożyłem ubrania w perfekcyjną kostkę i udałem się na dolne piętro.

Tak myślałem, nadal siedzi i opycha się krówkami.

— Raczuś? — zawołałem i ukryłem ciuchy za plecami.

— Co tam, Carter? — od razu zauważyła, że coś jest nie tak i usilnie próbowała dociec, co schowałem. Nie skarbie, to nie jest kolejna paczka czipsów, chrupek, czy innych łakoci. Nie tym razem.

— Jesteś cała mokra, więc wypadałoby, żebyś się przebrała. Mam dla ciebie idealny strój. — uniosłem dwukrotnie brwi, a na mojej twarzy pojawił się przebiegły uśmieszek. — Oto i on. — podarowałem dziewczynie przygotowane ubrania, po czym z zaplecionymi na karku rękoma oczekiwałem na jej reakcję.

Rachel sportsmenka? Mm.

Rachel? :'D