Od Daniela

Nadszedł czas. Chłopie, chyba najwyższa pora się uniezależnić, nie sądzisz? 

Trzeba zrezygnować z tych zbędnych wygód i rozpocząć życie na własną rękę. Pożegnałem się z nadopiekuńczymi rodzicami, którzy mieli co do mojej przyszłości plany [wcześniej niż ja sam]. Otwarłem bagażnik i spakowałem do środka dwie wypchane walizki i jedną torbę. Gdy wreszcie uporałem się z tymi ciężkimi tobołami, wsiadłem do samochodu, odsunąłem szybę i posłałem rodzicom ostatni, życzliwy uśmiech.

— Uważaj na siebie! — Krzyczała matka, a ojciec patrzył na mnie ze spokojem.

Wiedział, że jestem odpowiedzialny i sobie doskonale poradzę. Nie miał co do tego cienia wątpliwości.

Odpaliłem silnik i odjechałem. Trasa zajęła mi dobre dwie godziny. Wreszcie moim oczom ukazał się znak "Witamy w Avenley River". Grunt, to teraz znaleźć rezydencję Carlo.

Zatrzymałem samochód na poboczu i wyciągnąłem telefon. Adres miałem zapisany na kartce, wpisałem go do GPSa, jednak pojawił się błąd.

"Podana ulica nie istnieje".

— Co jest? — zmarszczyłem brwi — No dobrze, zrobię to samodzielnie.

Odłożyłem telefon, po czym odpaliłem silnik i jechałem, w poszukiwaniu jakichś przechodniów. 

Moim oczom ukazała się jakaś młoda kobieta. Zatrzymałem się obok niej, odsunąłem szybę.

— Dzień dobry, przepraszam. Wie Pani może gdzie jest rezydencja Carlo Rossi'ego?

Na dźwięk jego imienia, twarz nieznajomej przybrała groźny wyraz twarzy.

— Niestety wiem.

— Którędy?

— Niech pan dojedzie do tamtego wzgórza i za bilbordem skręci w lewo. Później trasa prowadzi prosto do loży tego pasożyta. — Uśmiechnęła się nerwowo i odeszła.

— Dziękuję.. — wymamrotałem niepewnie, a na mojej twarzy malowało się zdezorientowanie - Pasożyta?

Nieważne. Pojechałem wskazaną trasą, a po kilkunastu minutach ukazała mi się wielka, zdobiona, metalowa brama, która naprawdę robiła wrażenie. Ogród był ogromny, a za nim widniała spora rezydencja. Z przepychu do przepychu. Wyszedłem z samochodu i chwyciłem bagaże.

W mojej głowie pojawiły się już zarysy własnego domu. Chciałbym mieć drobny, ale klimatyczny domek na którymś ze wzgórz. Niestety, na czas zarabiania pieniędzy, muszę zamieszkać u Rossi'ego.

Zadzwoniłem do bramy, momentalnie się otworzyła. Przejście przez ogród zajęło mi dobre dwie minuty. Nacisnąłem na klamkę i otwarłem drzwi. Niecałe dwa metry ode mnie stał Carlo ze swym ujmującym uśmiechem.

— Witaj kumplu. — odparł, dumnie się prężąc. — Daj, wezmę to. 

Nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, wziął ode mnie walizki i zaniósł do jakiegoś pokoju. Po kilku minutach wrócił.

— Ależ ja cię długo nie wiedziałem! — Krzyknąłem, a uśmiech nie schodził z mojej twarzy.

— Ja ciebie też Dan. Kopę lat.

Usiedliśmy w salonie przy wspólnej kawie. Niespodziewanie z łazienki obok wyszła jakaś dziewczyna w samym ręczniku i poszła w drugim kierunku, zupełnie nas nie dostrzegając.

Twarz Carlo momentalnie przybrała bordowy kolor. 

— A któż to?

— Koleżanka.

— Mhm. — Mruknąłem i spojrzałem na niego z uśmiechem. 

Nie zmienił się nic a nic przez te wszystkie lata.

— To co, będziemy tu tak siedzieć, czy mam cię oprowadzić po domu?

— To drugie.

Wstaliśmy i zaglądaliśmy do każdego pokoju z kolei. Siłownia, osobista sala kinowa, pokój do gier [bilard, piłkarzyki], kilka sypialń, liczne łazienki. W pewnym momencie już się zgubiłem.

Ważne, że zapamiętałem gdzie znajdował się mój pokój. Prosto i pierwszy po prawej. Dobra, będę wiedział.

Carlo dał mi najładniejszą ze swoich sypialń do dyspozycji. Miłe z jego strony.

— Ach, zapomniałbym. — zatrzymał się — Mam psa.

— Nie ma z tym problemu.

— No cóż, nie jest to urocza kulka puchu, tylko potwór. — Zaśmiał się i pokazał mi jego zdjęcie na telefonie. Pitbull? Ajć. — Będę starał się trzymać go z dala od ciebie, więc nie powinieneś mieć z nim styczności.

— Dobrze, dzięki. — Odparłem z wyraźną ulgą.

— Dom jest do twojej dyspozycji. Co moje to i twoje. A teraz chodźmy na miasto. — Zaproponował, a ja potwierdzająco kiwnąłem głową.

Wsiedliśmy do samochodu Carlo, a ten podczas drogi pokazywał mi najważniejsze punkty w mieście.

Pogoda była piękna, słońce grzało mocno, jednak jego upalne promienie były zwalczane przez lekki, chłodny wiaterek.

Zgasiliśmy silnik, wyszliśmy z samochodu  i udaliśmy się do parku.

Usiedliśmy na jednej z ławek i rozpoczęliśmy pogawędkę.

— Jaką masz pracę? — Zapytałem.

— Trener personalny. — Uśmiechnął się przebiegle i pokazał mi swoje mięśnie. Był naprawdę dobrze zbudowany. 

Niespodziewanie naszą rozmowę przerwał dziwny dźwięk. Odwróciliśmy głowy w kierunku źródła. Jakaś nieznajoma niosła zakupy, a jej torba pękła i wszystko wysypało się na chodnik.

Obaj bez chwili zwłoki wstaliśmy, podeszliśmy w stronę kobiety i zaczęliśmy zbierać produkty.

Ktoś?