Od Billy'ego Joe cd Althei

Miała rację. Cholerną rację. Tak bardzo skupiłem się na sobie, że nie pomyślałem o tym, że inni mogą mieć problemy. Westchnąłem. Kiedy myślałem, że wszystko jest okej, zostałem przytłoczony poczuciem winy. Super, kurewsko. 

                Nigdy jeszcze nie byłem tak rozdarty, z jednej strony chciałem zniknąć z świata show-biznesu a z drugiej, kochałem to co robiłem do tej pory. Patrzyłem na miasto, przeżyłem tu wiele wspaniałych chwil, tak naprawdę, mój wypadek też można zaliczyć do naprawdę dobrych wspomnień, dowiedziałem się, ilu osobom naprawdę na mnie zależy. Hannah, mama, tata, kumple, Althea… Oni wszyscy przynajmniej próbowali mnie rozweselić, przywrócić do żywych. Uśmiechnąłem się. Niewiele myśląc, nie pozwalając swojemu mózgowi mnie zawrócić, zadzwoniłem do menagera.

                - Cholera Billy! Coś się stało? Znów potrzebujesz wizyty u psychologa? – Zapytał z taką troską, że aż się lekko wzruszyłem. Był dla mnie jak ojciec, kiedy mój prawdziwy miał w dupie to, co robię i co się ze mną dzieje. A, tak przynajmniej myślałem, ale, przyjechał do miasta.

                - Nie, nie tym razem. Słuchaj, z tego co wiem, jutro jest organizowany dzień otwarty w sierocińcu prawda? Taka, zabawa, gdzie dzieciaki mogą poznać się z dorosłymi? – Zapytałem, ten temat przemknął mi w jednej z gazet.

                - Tak, ale nie rozumiem nic. O co chodzi? – Dość szybko wyjaśniłem mu, że chciałbym zagrać, a jako, że cała impreza była organizowana w parku, mogłem powoli wracać do tego, co było kiedyś. – Oh, tak! Te dzieciaki będą serio szczęśliwe, zrobimy im niespodziankę. Ale, Billy, powinieneś wiedzieć, że będą tak fani, dziennikarze…

                - Wiem, i trochę mnie to przeraża. Ale… jako, że sam miałem nieciekawe dzieciństwo, chciałbym dać tym małym stworom trochę szczęścia – Przez kolejne dwadzieścia minut, gadałem z różnymi ludźmi, nie odważyłem się jednak zadzwonić do Althei. Ale, byli ludzie, których musiałem zaprosić koniecznie. Wybrałem tak dobrze znany mi numer, był to telefon stacjonarny, stojący w niewielkim korytarzu.

                - Halo? Kto mówi? – Męski głos mnie sparaliżował. Tak długo z nim nie rozmawiałem…

                - Tato, tu Billy. Proszę, nie rozłączaj się. Przepraszam… Tak cholernie mi przykro…

***

                Kolejnego dnia, już z samego rana byłem gotowy. Po raz pierwszy od długiego czasu założyłem swoje soczewki, po czym ułożyłem włosy. Ubrałem się w czarną bluzę, pod spodem miałem czerwoną koszulkę. Do tego czarne, poprzecierane jeansy i czerwone buty. Dwadzieścia minut po dziewiątej, ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłem je, a moim oczom ukazała się moja rodzina. Nie wiedziałem co powiedzieć, moja matka jednak od razu wzięła mnie w objęcia, szepcząc jak bardzo mnie kocha. Potem, przyszła pora na Hannah’e. Przytulała mnie, czochrała po włosach i biadoliła o głupotach. Ale, kiedy spojrzałem na mojego ojca, wyczułem chłód. Skinął mi głową. Nic więcej. Zupełnie nic. Wpuściłem ich do środka, całe mieszkanie było już posprzątane. Wieczorem, godzinę przez rozpoczeciem, ruszyliśmy do parku. Tym razem, pieszo. Starałem się ignorować piski na ulicy, oraz to, że robiono mi zdjęcia z ukrycia. Gdybym się tym przejął, zapewnie znów uciekłbym do mieszkania, i zamknął się w nim. Będąc już na miejscu, zauważyłem moich przyjaciół. Jednak, nie widziałem jednej kobiety, która tyle mi uświadomiła.

                - No nic, trzeba zaczynać – Powiedziałem sam do siebie, po czym weszłam na scenę. Ogrom ludzi był przytłaczający, jednak znów, starałem się nie zwracać na to uwagi. – Witaj Avenley River!

                Pisk towarzyszący mojemu przywitaniu był ogłuszający. Skrzywiłem się lekko, jednak kiedy zauważyłem moją rodzinę w pierwszy rzędzie, uśmiechnąłem się. To pierwszy raz, kiedy byli na moim koncercie. I, chciałbym aby było tak częściej.

                - Wiele z was wie, że zniknąłem na długi czas. Musiałem przemyśleć różne rzeczy, po moim wypadku miałem dość. Nie będę ukrywał, miałem ochotę rzucić to i po prostu wrócić do rodzinnej wsi, gdzie zapewnie przejąłbym pasję mojego ojca do ogrodu. Ale, jestem tutaj. I, to dzięki mojej przyjaciółce. Skupiłem się na sobie, przestałem słuchać was, a przecież, bez was nie byłoby mnie tutaj. Dziękuję wam, z całego serca.

                Po moich słowach, zobaczyłem jak kilkoro ludzi podnosi transparenty. Były na nich hasła w stylu „Kochamy cię Billy” czy „B.J Moliere – Światło w ciemności”. Tak naprawdę, teraz czułem się jak w domu. Już miałem zagrać, kiedy przypomniały mi się słowa mojej siostry, z dnia, kiedy to obudziłem się z śpiączki.

„Obiecałeś mi, że zabierzesz mnie w trasę, że nagramy razem piosenkę, że przyjedziesz. Billy… kochamy cię, ja, mama i tata choć on tego nie okazuje, nie zostawiaj nas.”

                Nagle zdałem sobie sprawę, ile musiało się zmienić, abyśmy mogli się spotkać, nie w tajemnicy przed ojcem. Teraz, była tu i mi kibicowała. A ja, postanowiłem spełnić swoją obietnicę.

                - Jednak, zanim zacznę, chciałbym zaprosić na scenę moją siostrę. Hannah, chodź do mnie mała – Dziewczyna drgnęła, jednak moi ochroniarze pomogli jej przejść przez barierki. Po chwili, siedziała na stołku obok mnie, z dziwną miną – Kiedyś obiecałem, że ze mną zaśpiewasz. Właśnie spełniam swoją obietnicę. – Zacząłem grać dobrze znaną jej melodię, wymyśliłem tą piosenkę z przyjaciółmi, jeszcze w czasach licealnych. Hannah, szybko podłapała melodię. Co za zbieg okoliczności, że cała piosenka powstała w momencie, kiedy to wychodziłem z depresji?

Hannah: I didn't know what you
Were going through
I thought that you were fine
Why did you have to hide?

Billy Joe: I didn't wanna let you down
But the truth is out
It's tearing me apart
Not lisenin' to my heart
I really had to go

Hannah: And I would never stop you

Billy Joe: Even though we've changed

Hannah: Nothing has to change

Razem: And you can find me in the space between
Where two worlds come to meet
I'll never be out of reach
Cause' you're a part of me, so you can find me
In the space between
You'll never be alone
No matter where you go
We can meet
In the space between

{Fragment piosenki “Space Between” z Następców 2}

                Kiedy skończyliśmy, Hannah przytuliła się do mnie. Podczas trwania całej piosenki, wszyscy ludzie będący w pobliżu sceny, podnieśli telefony zapalając latarki. Robiło się ciemno, było to wszystko doskonale widać. Po chwili, zagrałem jeszcze jedną piosenkę, tą bardziej znaną, cały tłum bawił się i śpiewał razem ze mną. Wychodząc z sceny, nie mogłem uwierzyć w to co zrobiłem. A wtedy, stało się coś, czego tym bardziej się nie spodziewałem.

                - Billy! Zobacz, to Althea! Nie chcieli jej wpuścić, ale gdy wyszłam i powiedziałam, że ma prawo wejść, przyszła! – Wpatrywaliśmy się w siebie z Al, bez słowa. Hannah, szybko zrozumiała i zostawiła nas samych. Powoli podszedłem do dziewczyny.

                - Al… Ja, tak bardzo cię przepraszam. Tak bardzo skupiłem się na swoich problemach, że zapomniałem, że ty też możesz je mieć. A ja, jak twój przyjaciel powinienem cię wspierać. Tak, jak ty mnie…

Althea?

+20PD