Od Cheryl cd. Samuela

     Przetarłam białawe policzki. W ciągu kilku sekund stały się delikatnie zaróżowione, a ziemista cera, o ile nie nabrała blasku, tak wyglądała na nieco zdrowszą niż w rzeczywistości. Siniaki pod oczami gościły na mojej twarzy tak często, że stały się częścią mnie i nie widziałam już sensu w zakrywaniu ich. Przyzwyczaiłam się do tego widoku. Odłożyłam kosmetyczkę do torby, podnosząc ją z brudnego zlewu na zapleczu baru, w którym pracowałam. O ile pensja projektantki mody i krawcowej byl bardzo duża i zadowalająca, o tyle lubiłam mieć zajęty czas i być w ruchu. Dzisiejszego dnia nie było inaczej, chwilowy luz w pracy świadczył tylko o tym, że pora wrócić za ladę. Wrzuciłam torbę na sam spód szafki, wychodząc z pomieszczenia dla pracowników, po czym związując włosy, skierowałam się w stronę mężczyzny, który sekundę wcześniej postanowił mnie przywołać ruchem ręki. Nigdy nie miałam pamięci do twarzy, dlatego nie zdziwiłam się, że widzę go tutaj po raz pierwszy. Wcześniej złożył zamówienie i przez następną godzinę siedział w towarzystwie drugiego, bardziej znanego mężczyzny, jakim był Peter. Zwykle nie obchodził mnie życiorys moich klientów.
     – Rachunek na nazwisko Weston – powiedział, gdy przyszła pora na uregulowanie opłaty. W przeciągu sekundy przed moimi oczami pojawiły się wszystkie sytuacje, oczywiście nieprzyjemne, podczas których miałam okazje słyszeć „Weston". – jakiś problem, ptaszyno? –  zdjął okulary, patrząc się wprost na mnie, tak, jak dotychczas robiłam to ja.
     Odzyskałam po chwili rezon, nabijając rachunek na kasę bez słowa. Gdy ta wypluła zwitek papieru, oderwałam go. Wzruszyłam ramionami z beznamiętnym wyrazem twarzy, podając mu paragon. Nie było po mnie nic widać, mimo że moje wnętrzności robiły fikołki, gdy Weston wiercił we mnie spojrzeniem. W tym momencie zaczęłam się zastanawiać, dlaczego jestem projektantką, a nie aktorką.
     – To będzie piętnaście avarów – powiedziałam chłodno.
     – Do zobaczenia, ptaszyno – rzucił pieniądze na blat ze śmiechem, udając się do wyjścia, a ja tylko przetarłam twarz dłońmi.
     Miałam szczęście, że moja zmiana dobiegała końca, to nie był odpowiedni dzień na bycie produktywną. Po wczorajszym, zapracowanym dniu, podczas którego obiecałam sobie, że się wyśpię, położyłam się na zaledwie kilka godzin. Nie do końca zregenerowana, byłam w pracy już na piętnastą, a za godzinę, czyli o dwudziestej pierwszej, mogłam nareszcie stąd wyjść. Przyjęłam kilkanaście zamówień, wytarłam stoliki i udałam się na zaplecze po płaszcz. Życie w Avenley River było kiedyś szczytem moich marzeń, których rodzice nie rozumieli. Teraz, kiedy przyszło co do czego i te marzenia spełniłam, nie czuję, aby to było coś, do czego tak uparcie dążyłam, jednak wiedziałam, że muszę sobie radzić, żeby dać do zrozumienia ludziom, że ich nie potrzebuję. 
     Wyszłam z baru kilka minut po dziewiątej, w paskudnym humorze przemierzając ulice mojego osiedla, jakim było Laville. Kopałam pojedyncze kamienie, wlokąc się noga za nogą, gdy usłyszałam wystrzał. Po nim kolejny i kolejny. Mimo, że od zawsze mieszkałam na tym, niebezpiecznym osiedlu i nie pierwszy raz miałam do czynienia z taką sytuacją, poczułam strach, słysząc huk wystrzału ulicę obok. Podniosłam głowę, widząc dwie postaci celujące do siebie oraz dwie leżące na ziemi w kałuży krwi. Przejmujące przerażenie zawładnęło moim ciałem, upuściłam torbę, która upadła głucho na ulicę, jednak nikt tego nie słyszał. Byli zajęci sobą. Jeden z nich wystrzelił w tym samym momencie co drugi, a gdy grubszy z nich upadł, moją łydkę przeszedł paraliżujący ból, a na skórze poczułam coś gorącego. Z ciężkim oddechem zaczęłam się cofać w stronę ściany, w końcu natrafiając na nią i zsuwając się w dół. Gorące łzy zaczęły spływać po (na powrót) bladych policzkach, a ja zobaczyłam znajomą - nieznajomą twarz kilka kroków przede mną. Zadarłam głowę, mrużąc oczy, gdy blask latarni padł na nasze ciała. Przełykając gorzkie łzy, wstałam chwiejnie.
     – Gdy mówiłeś „do zobaczenia”, nie chodziło ci chyba o takie okoliczności? – powiedziałam, czując jak łamie mi się głos. Ostatni raz obrzuciłam spojrzeniem martwe ciała, czując jak szybko bije mi serce, po czym odwróciłam się w stronę, w którą wcześniej zmierzałam, powoli kuśtykając do domu. Skrzętnie ignorowałam fakt, że z każdym krokiem nowa porcja gorącej krwi zalewała moją nogę, a ból stawał się nie do wytrzymania.

Samuel?