Od Aarona CD. Kehlani

Czas, czas, czas. 

Pośpiech, poranne nieuporządkowanie i walka z bezlitośnie upływającymi minutami. 

Poprawiłem krawat, założyłem zegarek, przygładziłem kruczoczarne włosy i wsiadłem do samochodu, wiedząc, że utknę w niekończącym się korku. 

Czym prędzej rzuciłem na sąsiedni fotel skórzaną, nieodłączną teczkę z wygrawerowanym „A.Brown”, a następnie odpaliłem silnik i ruszyłem w kierunku centrum miasta, a dokładniej – wielkiego, oszklonego drapacza chmur, który kryje w sobie siedzibę mojej firmy. 

Nerwowo wymijałem kolejne samochody i odruchowo poklepałem się po kieszeni od spodni garniturowych. 

— Cholera, zostawiłem paczkę papierosów. — burknąłem ponuro, a gdy zobaczyłem za rogiem jakiś drobny sklepik, skręciłem raptownie w jego stronę, a po chwili zaparkowałem auto i wszedłem do środka. 

Momentalnie poprawiłem marynarkę i zdałem sobie sprawę, że za ladą nikogo nie ma. Już miałem zapytać, czy ktoś w ogóle jest w środku, kiedy do moich uszu dotarł dźwięk tłuczonego szkła, a obok moich nóg pociekła strużka bordowego płynu, który najprawdopodobniej był winem. 

Czym prędzej położyłem teczkę na podłodze i ruszyłem w kierunku źródła hałasu, gdzie ujrzałem zarumienioną ze wstydu dziewczynę, która w popłochu zbierała ostre odłamki. 

Bez chwili zwłoki nachyliłem się i pomogłem nieznajomej, która była wyraźnie rozwścieczona. Dopiero gdy skończyliśmy, nasze spojrzenia przez moment się napotkały. 

— Dziękuję. — wymamrotała cicho, ciągle czerwieniąc się ze złości. 

Nie dziwię jej się. 

— Nie ma sprawy. 

Ruszyliśmy razem w kierunku zaplecza, aby wyrzucić kawałki szkła. Brunetka tymczasem chwyciła pierwszy lepszy mop, oparła go o ścianę i ruszyła za ladę. 

Podszedłem do niej i poprosiłem o jedną paczkę papierosów, a następnie zapłaciłem, odruchowo przygładziłem włosy i w pośpiechu wyszedłem, wiedząc, że będę spóźniony. 

Ponownie odpaliłem silnik, a po dwudziestu minutach dotarłem do celu. 

* 

        Właśnie jechałem oszkloną windą na najwyższe piętro wieżowca, oglądając panoramę miasta. Gdy znalazłem się już na przestronnym holu, pognałem w kierunku korytarza, a raczej drzwi, które mieściły się na jego końcu. Prędko sięgnąłem do kieszeni spodni i wyjąłem kluczyk, po chwili otwierając swój gabinet. 

Klasycznie, odwiesiłem płaszcz na wieszak, poprawiłem metalową plakietę z napisem „Aaron Brown”, która leżała na biurku i rozsiadłem się na obrotowym, skórzanym krześle. Już włączyłem laptopa i miałem sięgać po stos dokumentów będących w teczce, kiedy zdałem sobie sprawę, że nigdzie jej nie ma. 

— Cholera. — rozejrzałem się gorączkowo po gabinecie, a po kilkunastu minutach poszukiwań postanowiłem się poddać. 

Może została w samochodzie? A co, jeśli wpadła w niepowołane ręce? 

Ze wściekłością uderzyłem pięścią w błyszczące, mahoniowe biurko. 

Witajcie w mojej rzeczywistości. 

Kehlani?

Przepraszam, że odpis zajął tak dużo czasu.